به راستی چه تعبیری برای اتاق درمان عمیق تر از این می‌تواند باشد :

درمانگر و بیمار هردو همسفرند...

آری میفهمم؛ با عمق وجودم میفهممت؛

حتی همین حالا که‌ تو نیستی و من برای تو می‌نویسم؛ تویی که میخوانی...

شاید آن‌ روزی که از یالوم خواندم: تنها یک‌ درمانگر زخمی حقیقتا می‌تواند درمان کند " گفته اش تا مدتی برایم گنگ بود؛

اما حالا بیشتر از هر زمان دیگری غم چشمانت را، آه حبس شده در سینه ات را‌، بغض چرکین گلویت را و دردی که قلبت را زنجیر کرده میفهمم...

آرام باش دوست من؛ نیازی به توضیح و تفسیر نیست.

چرا که من هم به مانند تو در هجوم این پوچی در پی معنایم؛ من هم زخم خورده از نبرد با تنهایی بازگشته ام اما امروز آن را به محکمی در آغوش کشیده ام؛

مانند تو، من هم با رعب و وحشت آزادی و مسئولیت دست به گریبانم؛ و شاید در این بین تلختر و خوفناک از همه رویارویی و هضم مرگ بود.

میدانی؛

به باور من؛

رویارویی با رنج، دردآور است و رویارویی با درد، رنج آور..

و این همه سبب شد تا امروز پیش از شروع جلساتم این جمله را در ذهنم مرور کنم:

در اتاق درمان دو بیمار وجود دارد، خدا کند آنکه که مضطرب‌تر است درمانگر نباشد...

چه قدر این بیت شبیه به من و توئیست که رو به روی هم می‌نشینیم و از دردِ سفری مشترک سخن میگوئیم:

به دریا رفته میداند مصیبت‌های طوفان را..."